Ik werd uitgedaagd de voorbije maand en niet zo’n klein beetje. En het had niet echt met jeweetwel te maken.
Ik ben van nature een doener, zo iemand die altijd mogelijkheden ziet en gemakkelijk van eerste naar vijfde vitesse kan schakelen richting oplossing. Met de energie die ik hierbij inzet, zou ik gemakkelijk een paar zonnepanelen op mijn dak kunnen bedienen!
Ik werd uitgedaagd dus: enkele bijna-maar-nog-niet-helemaal geheelde kwetsuren uit het verleden die weer bloot kwamen te liggen, oude reactie-patronen die werden getriggerd en op een diepe laag een gevoel van stilte en onbeweeglijkheid. Doe bovenop dit alles een schepje vaccinatie-shizzle en kot-zoektocht perikelen van dochterlief en ziedaar een mooie cocktail genaamd ‘Neem Actie!’.
Het vroeg stevigheid om dichtbij mezelf te blijven, alertheid om niet meegenomen te worden op weg naar vroeger. Wat me daar bijzonder mooi bij hielp was het Chinese Tao-principe van Wu Wei: doen door niet te doen. Zo boeiend om hiermee aan de slag te gaan! Het wordt soms verward met passiviteit, maar dat is het zeker niet! Passiviteit is namelijk niet echt aan mij besteed.
Wu Wei vraagt moed om in de flow van de dingen te stappen, om niet te pushen, forceren, téveel proberen, maar te vertrouwen op de stroom van de natuur zelf.
Het vraagt de vaardigheid van een zeiler die zijn boot moeiteloos laat varen met de wind in de zeilen.
En het vraagt overgave, surrender aan het leven zelf. De controle loslaten. Stappen in het niet-weten.
Niet voor pussies dus, die Wu Wei!
En wat een cadeau om dan vast te stellen dat de oplossing zich vaak aandient als vanzelf. Het lijkt dan toeval, maar dat is het niet. Het is het leven zelf aan het werk in haar meest natuurlijke vorm.
Zelf met Wu Wei aan de slag?
De eerstvolgende keer dat je veel moeite moet doen om iets gedaan te krijgen of struggelt met een situatie: ga eens rustig zitten, adem diep in en uit en stel jezelf de vraag: Wat zou ik nu niet kunnen doen?
En dat dan ook doen, of beter gezegd: niet doen.
