Ik zou schrijven over overgave aan het herfstseizoen dat ons uitnodigt om naar binnen te keren, naar donkerte en omhullende warmte en de pluizige zachtheid van een wollen dekentje…
En telkens ik de zinnen wil vormgeven, schuift een ander thema als een rolgordijn voor de woorden.
Wat zich aandient door kieren en spleten is de verlammende kracht van onmacht; hoe die te durven voelen in haar diepste essentie. En wat er dan ontstaat.
De gebeurtenissen in Gaza raken mij tot in de kern van mijn menszijn, vrouwzijn, moederzijn. De horror helemaal toelaten dreigt me in een staat van krachteloos stilzijn te brengen, voorbij de verontwaardiging, boosheid en het rauwe verdriet. Een stilzijn waarin ik me diep verbonden voel met mijn medemensen, waar en hoe die ook leven.
Jaren geleden, toen ik een tijdje in Nepal verbleef, werd ik hard geraakt door de schrijnende armoede. Ik wou helpen, verschil maken, onrecht aanvechten en wist niet waar en hoe te beginnen. De onmacht verlamde mijn gevoel en acties.
Monnik Yeshe, mijn leraar in die tijd, deelde een wijsheid waar ik toen en nu kracht en richting uit put:”laat je raken tot in het allerdiepste van je hart en voel vanuit die plek wat jou te doen staat.” Met die wijsheid in mijn hoofd en mijn hart maakte ik de maanden die volgden een heel fijne connectie met Tashi, een bedelaar naast de plek waar ik verbleef, zonder woorden maar van mens tot mens, met een lach en een traan. Het hielp de armoede niet de wereld uit, maar de wereld werd iets rijker voor Tashi en mezelf.
Verschil maken in het kleine dus en op die manier onmacht ombuigen in zachte kracht. Dat ziet er voor mij momenteel uit als een kaarsje laten branden voor oorlogslachtoffers, deelnemen aan stiltewakes, petities invullen en delen, een ondersteunend berichtje sturen naar vrienden en collega’s met nauwe Palestijnse banden en mijn ene Palestijnse vriend bijstaan waar en hoe ik kan.
Het ziet er ook uit als stilstaan bij de manier waarop ik zelf omga met conflict en hoe ik soms mijn eigen micro-oorlogen voer. En daarbij in een kwetsbare spiegel durven kijken.
Van onmacht naar kracht is een verschuiving van perspectief; een rotsvast vertrouwen in het rimpeleffect van klein-grootse stappen. En nog meer dan dat is het een uitnodiging tot introspectie.
“Wees zelf de verandering die je wil zien in de wereld”*
Dat dus.
*(vrij vertaald naar Gandhi)
