Ik heb een dankbaarheidschriftje.
Hoe melig klinkt dat ;-)!
En toch is het een van de krachtigste gewoontes die ik me de voorbije jaren eigen heb gemaakt: elke avond, net voor ik onder het dons duik, opschrijven waarvoor ik die dag dankbaar ben.
Het startte als een opdracht in een van de opleidingen die ik volgde: hou gedurende 3 maand, elke dag een dankbaarheidschriftje bij en kijk wat er gebeurt.
Veel, zo bleek…
? Stilstaan bij de dag die bijna achter je ligt, is een ankerpunt om helemaal aanwezig te zijn bij wat was en bij wat is.
? De dag overlopen vanuit een dankbaarheids-mindset creëert balans: vaak wegen onprettige ervaringen stevig door en daar wat tegenwicht aan bieden, schept evenwicht.
? Wat je aandacht geeft, groeit, ook in ons hoofd. Door te focussen op dankbaarheid herprogrammeer je bepaalde bedradingen in je hersenen en ga je als vanzelf meer vanuit een dankbaarheidsperspectief naar de wereld kijken.
En neen, dit is geen pleidooi om een wollig dekentje te leggen over wat je als lastig ervaart en waar je niet dankbaar voor bent. Ook de lastigheid van het leven moet de ruimte krijgen die het vraagt en nodig heeft. Maar tussen die lastigheden de pareltjes blijven zien; dat is een ware levenskunst.
Het is de kunst om die vaak vanzelfsprekende parels in ons leven als cadeaus te blijven ontvangen en ervaren: fris water dat uit je kraan komt, de buur die enthousiast naar je zwaaide, de glimlach van een onbekende, gezond wakker worden, een attent sms’je, dat moeilijke gesprek dat je toch voerde, de tijd die je voor jezelf nam, de spannende beslissing die je vandaag nam, de zon die dan onverwacht toch schijnt, een boom vol appels in de tuin of zomaar op je wandelpad, ….
Probeer het eens, zo’n schriftje dag na dag vullen met de parels die je ontving. Je zal versteld staan hoe snel het volgeschreven is. En wat dat met je doet.
